Elwira No, sza! Był bardziej niż brat jego był triumf lub ironia, radość i rozczulenie ogromne, głębokie i chrześcijańskie postawienie kwestii, jak to dobrze, effendim, nie troszcząc się o konie! Jak zdaniem mego brata najpewniej dałoby się to uczynić? Ludzie biegali oszaleli zupełnie, nikt nie ratował, a ogień z triumfem szedł coraz dalej, ogarniał coraz szerzej, żarł coraz potężniej, szedł jak zły duch w chmurze dymów, przewalał się po domach, a gdzie stąpił, gdzie jego ognisty blask padł, tam buchały strugi ognia, szło nieszczęście i biły krzyki rozpaczy ludzkich. Stań se wiecorem za węgłem. „Kraj – pisze Wężyk – niedawno jeszcze odłogiem leżący, przybierał już powierzchowność europejską, a to z powodu, że ten, co go dzierżył, był człowiekiem energicznym, czującym potrzebę reformy, otartym w swej młodości o Europejczyków i dającym się powodować światłym radom zdatnych Francuzów, na których przypadkiem natrafił. ja to zaraz odgadłam! Zrobił ci krzywdę. - Nie słowo, jeno i uczynek, bom przyjechał. – I na łańcuchu nie dam się zawlec do ołtarza! Popatrz na tego człowieka. Dusza nie śmie wynić szyją: Widzi niebo zatworzone, Widzi piekło otworzone. Zdarzy się teraz szlachcicowi rozedrzeć pancerz, naciągnąć kuszę bez korby albo skręcić między palcami tasak żelazny, to się już mocarzem powiada i nad innych się wynosi. Za cesarstwa jeszcze. Pan oznacza panowanie, a on wziął? – Jaki mamy rozkaz? Odtąd słyszę, Panie, świat napełniony jękiem rodzącej się natury, słyszę lamantyny na urwiskach skał nadmorskich, że wołają w mglistem powietrzu o zlitowanie się Twoje. One! – Przepraszam, tysiąc razy przepraszam pana naczelnika dobrodzieja, że śmiem występować tu z moimi uwagami – wszak światło, które jest jasnością i blaskiem nie tylko dla skromnego naszego zakątka, ale dla kraju i, śmiało to powiedzieć mogę, dla całej naszej ojczyzny – a któż, mościdzieju, jest tym światłem, jeżeli nie pan naczelnik dobrodziej – więc tedy pan naczelnik dobrodziej, jako mój bezpośredni przełożony, pod którego rozkazami mam zaszczyt skromne moje usługi poświęcać sprawie ojczystej. Generał Dwernicki powiadał mi, że raz na manewrach pod Warszawą Wielki Książę mówił do niego: „Żeby był Rożniecki tak manewrował pod Mirem, nie byłby, dureń, wziął w skórę”. - Wiara i dobra wola - odparł nieznajomy mierząc wzrokiem doktora - jest panaceum, które każdy posiada. - Sam się obiecał, nikto go nie prosił - powiedział Boryna surowo, odłożył ośnik, wstał z kobylicy i podszedł do okna wyjrzeć, ale na świecie była taka kurzawa, tak kotłowało, że ni płotów, ni drzewin widać nie było. Podano wieczerzę i herbatę.